ممکن است که انسان کاری بکند و در آن خودش را در نظر نگیرد؟
می‌توان کاری را فقط برای رضای خدا یا برای عشق انجام داد؟
می‌توانیم از خودخواهی فرار کنیم؟
جواب من به تمامی سوال‌های بالا «نه» است. هر کاری که می‌کنیم، هر احساسی که داریم، یک سر آن خودمان قرار داریم و همین باعث می‌شود نتوانیم خودمان را از آن‌ها به طور کامل جدا کنیم. حتی به نظرم نمی‌توانیم سهم خودمان را کم کنیم. هر کاری انجام می‌دهیم برای خودمان است و خودمان می‌خواهیم که آن را انجام دهیم و بنابراین خودخواهانه است.
پس اگر به کسی می‌گوییم خودخواه منظورمان چیست؟
چگونه مرگ فردی برای فرد یا افراد دیگر می‌تواند خودخواهانه باشد؟
در عشق هم خودخواهی وجود دارد؟
برای چه در پاسخ برخی کارها که خودخواهانه هستند تشکر می‌کنیم؟ برای ما که انجام نداده‌اند. ادامه ی مطلب