نمی‌دانم چه می‌خواهم خدایا
به دنبال چه می‌گردم شب و روز
چه می‌جوید نگاه خسته من
چرا افسرده است این قلب پرسوز
ز جمع آشنایان می‌گریزم
به کنجی می‌خزم آرام و خاموش
نگاه غوطه‌ور در تیرگی‌ها
به بیمار دل خود می‌دهم گوش
گریزانم از این مردم که با من
به ظاهر همدم و یکرنگ هستند
ولی در باطن از فرط حقارت
به دامانم دو صد پیرایه بستند
از این مردم، که تا شعرم شنیدند
به رویم چون گلی خوشبو شکفتند
ولی آن دم که در خلوت نشتند
مرا دیوانه‌ای بد نام گفتند
دل من ای دل دیوانه من
که می‌سوزی از این بیگانگی‌ها
مکن دیگر ز دست غیر فریاد
خدا را، بس کن این دیوانگی‌ها
شعر رمیده از کتاب اسیر فروغ فرخزاد